Czy zezowatość może być szczęśliwa? W teorii, tak. W praktyce, nie za bardzo. Sprawę zbadali naukowcy.
W posiadaniu zeza nie ma nic dobrego. Niby jest to oczywisty defekt, ale zezowaci traktowani są bez taryfy ulgowej, jak normalni ludzie. Nie dla zezowatych paraolimpiada. Raczej biblioteka i korytarze wyższych uczelni.
Zezowaty nie ma łatwo. Zacznijmy od tego, że osoby z zezem mogą borykać się z problemami z widzeniem przestrzennym, co ma wpływ na jakość ich życia. Ich oczy nie patrzą jednocześnie w tę samą stronę. Zezowatość, znana również jako strabizm, to schorzenie, które sprawia, że oczy nie skierowane są w jednym kierunku. To z kolei może prowadzić do widzenia podwójnego lub trudności z rozróżnianiem obiektów w trójwymiarowej przestrzeni. W praktyce oznacza to, że jedno oko może patrzeć prosto, podczas gdy drugie skierowane jest w inny sposób.
Estetyka także nie jest sprzymierzeńcem osób z zezem. Rozmowa z kimś, kto ma zeza, może okazać się trudna, ponieważ trudno nawiązać z nimi kontakt wzrokowy. Wyglądają inaczej, niż większość ludzi. Nikt nie powie, że osoba z zezem jest uroczą istotą. To wszystko wpływa na to, że osoby z zezem często czują się mniej szczęśliwe niż ich rówieśnicy bez tego schorzenia, a badania naukowe to potwierdzają.
Jednak czy na pewno zezowaci nie mogą być szczęśliwi? Badania nad jakością życia osób z zezem pomagają nam zrozumieć, jakie doświadczenia życiowe przeżywają i jaki poziom satysfakcji z życia osiągają. Przykładem takich badań jest praca „Jakość życia pacjentów z zezem przed i po leczeniu operacyjnym”, opublikowana przez G.K. Andronikou i innych w „Journal of Pediatric Ophthalmology & Strabismus” w 2017 roku. Wyniki tego badania sugerują, że osoby, które przeszły operację na zez, zauważalnie poprawiły jakość swojego życia, co przekłada się na wyższy poziom satysfakcji (wspaniałe odkrycie naukowe; nikt by się nie domyślił).
Samoakceptacja odgrywa kluczową rolę w samopoczuciu. Osoby z zezem często muszą stawić czoła wyzwaniom związanym z akceptacją swojego wyglądu i schorzenia. Praca „Wartość własna u dorosłych z zezem”, przeprowadzona przez N. Burke i innych, opublikowana w „Journal of American Association for Pediatric Ophthalmology and Strabismus” w 2019 roku, wskazuje, że osoby dorosłe z zezem mogą mieć niższą samoocenę w porównaniu z osobami bez tego schorzenia (przełomowy wynik badań; co za przenikliwość).
Badania nad wpływem zezowatości na zdrowie psychiczne koncentrują się na poziomie depresji, lęku i innych problemach emocjonalnych u osób z tym schorzeniem. Jednym z przykładów jest badanie „Aspekty psychospołeczne dorosłych z zezem: przegląd literatury”, przeprowadzone przez E. Gursoy-Ozdemir i innych, opublikowane w „Journal of Pediatric Ophthalmology & Strabismus” w 2016 roku. Autorzy podkreślają, że osoby z zezem mogą doświadczać wyższych poziomów depresji i lęku niż osoby bez tego schorzenia.
Wsparcie społeczne odgrywa istotną rolę w życiu osób z zezem. Jednym z badań w tym obszarze jest praca „Wsparcie społeczne a jakość życia dorosłych z zezem”, przeprowadzone przez H. Sabri i innych, opublikowane w „Journal of American Association for Pediatric Ophthalmology and Strabismus” w 2015 roku. Badacze zauważyli, że wsparcie społeczne ma korzystny wpływ na jakość życia osób z zezem.
Podsumowując, wyniki tych badań sugerują, że zezowatość może wpływać na różne aspekty życia, w tym jakość życia, samoocenę, zdrowie psychiczne i potrzebę wsparcia społecznego. Ważne jest, abyśmy zrozumieli, że osoby z zezem mogą napotykać na wyzwania emocjonalne i społeczne, które wymagają uwagi i wsparcia. Te badania pomagają nam lepiej zrozumieć te kwestie i mogą przyczynić się do opracowania strategii terapeutycznych i wsparcia psychologicznego dla osób z zezem.
